SUPPORTING FAMILIES IN CORRECTING DYSLALIA IN CHILDREN
DOI:
https://doi.org/10.17770/sie2017vol3.2243Keywords:
child’s development support, compensation, deformation, dyslalia, early intervention, elision, substitution, therapeutic procedureAbstract
The text deals with issues related to the effective support of speech and language therapy for children with dyslalia. The effectiveness of speech and language stimulation is determined by a wide range of determinants. Individual predispositions, influences of educational environments, personality, professionalism, the scope of speech and language therapists’ knowledge and abilities as well as a variety of methods used by them play an essential role. Dyslalia, which is one of the most frequent speech disorders, has a negative and significant impact on children’s psychosocial functioning. Children’s attitudes toward peers with speech articulation disorders not only seem to affect intellectual, cognitive and motivational processes, including perception, attention, memory, thinking, but also transform social behaviours. Therefore, the profound significance of the family’s influence on the effectiveness of speech and language therapy for children with dyslalia has been emphasised. It is assumed that educational activities require planned, intentional and regular collaboration with various environments in order to achieve desired goals and shape comprehensive individual development.Downloads
References
Brzezińska, A. (2004). Społeczna psychologia rozwoju. Wydanie II. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe „Scholar”.
Cytowska, B. (2006). Idea wczesnej interwencji i wspomagania rozwoju małego dziecka. In: Cytowska, B., Winczura, B. (Eds.) Wczesna interwencja i wspomaganie rozwoju małego dziecka (pp. 15–26). Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Czaplewska, E. (2015). Diagnoza zaburzeń rozwoju artykulacji. In: Czaplewska, E., Milewski, S. (Eds.) Diagnoza logopedyczna. Podręcznik akademicki (pp. 65–120). Sopot: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Grabias, S. (2010/2011). Logopedia – nauka o biologicznych uwarunkowaniach języka i zachowaniach językowych. Logopedia, 39/40, 9–34.
Hamerlińska-Latecka, A. (2012). Dyslalia. Psychospołeczny aspekt terapii logopedycznej. Bydgoszcz: Wydawnictwo Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego.
Jastrzębowska, G. & Pelc-Pękala, O. (2003). Diagnoza i terapia zaburzeń artykulacji (dyslalii). In: Gałkowski, T., Jastrzębowska, G. (Eds.) Logopedia – Pytania i odpowiedzi. Podręcznik akademicki, t. 2: Zaburzenia komunikacji językowej u dzieci i osób dorosłych (pp. 403–429). Wydanie II zmienione i poszerzone. Opole: Wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego.
Jastrzębowska, G. (2003). Dyslalia. In: Gałkowski, T., Jastrzębowska, G. (Eds.) Logopedia – Pytania i odpowiedzi. Podręcznik akademicki, t. 2: Zaburzenia komunikacji językowej u dzieci i osób dorosłych (pp. 143–175). Wydanie II zmienione i poszerzone. Opole: Wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego.
Kania, J.T. (2001). Szkice logopedyczne. Wydanie II poprawione. Lublin: Polskie Towarzystwo Logopedyczne. Zarząd Główny.
Kwaśniewska, G. (2009). Rola i kompetencje specjalistów w procesie wczesnego wspomagania rodziny dziecka z niepełnosprawnością. In: Brejak, W., Zabłocki, K.J. (Eds.) Wczesna diagnoza i wspomaganie rozwoju dziecka z dysfunkcjami (pp. 62–70). Warszawa: Stowarzyszenie Dobra Wola OPP.
Minczakiewicz, E.M. (1997). Mowa – Rozwój – Zaburzenia – Terapia. Kraków: Wydawnictwo Naukowe WSP.
Mrugalska, K. (1999). Czy rodzice i profesjonaliści mogą być sojusznikami? In: Olechnowicz, H. (Eds.) U źródeł rozwoju dziecka. O wspomaganiu rozwoju prawidłowego i zakłóconego (pp. 38–50). Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.
Pruszewicz, A. (1992). Zaburzenia artykulacji. In: Pruszewicz, A. (Eds.) Foniatria kliniczna (pp. 242–248). Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich.
Prysak, D. & Wrona, S. (2013). Działania profilaktyczne wczesnej interwencji w kształtowaniu prawidłowych relacji społecznych dorosłych osób niepełnosprawnych. In: Baran, J., et al. (Eds.) Teoria i praktyka oddziaływań profilaktyczno-wspierających rozwój osób z niepełnosprawnością (pp. 11–23). Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Rodak, H. (2002). Terapia dziecka z wadą wymowy. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego.
Skorek, E.M. (2001). Oblicza wad wymowy. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie „Żak”.
Smykowska, D. (2008). Współpraca szkoły z rodziną w zaspokajaniu potrzeb rozwojowych dzieci z lekkim upośledzeniem umysłowym – działania stosowane i postulowane. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Sołtys-Chmielowicz, A. (2002). Wady wymowy i ich korygowanie. Logopedia, 31, 53–93.
Sołtys-Chmielowicz, A. (2008). Zaburzenia artykulacji. Teoria i praktyka. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Sołtys-Chmielowicz, A. (2012). Klasyfikacje zaburzeń wymowy. In: Grabias, S., Kurkowski, M. (Eds.) Logopedia. Teoria zaburzeń mowy (pp. 417–429). Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
Surowaniec, J. (1993). Metodyka postępowania logopedycznego w przypadku dyslalii. In: Gałkowski, T., et al. (Eds.) Diagnoza i terapia zaburzeń mowy (pp. 101–110). Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
Zalewski, J. (2009). Trudne rodzicielstwo. In: Brejak, W., Zabłocki, K.J. (Eds.) Wczesna diagnoza i wspomaganie rozwoju dziecka z dysfunkcjami (pp. 176–185). Warszawa: Stowarzyszenie Dobra Wola OPP.
